Είναι μόνο η ιδέα μου ή η γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου τείνει να περάσει φέτος στο «ντούκου»;

Όχι ότι μου έλειψαν οι κιτς βιτρίνες των ανθοπωλείων και κοσμηματοπωλείων και τα ίδια ροζ και κόκκινα αρκουδάκια με το ραμμένο «I Love Υou» που παρελαύνουν κάθε χρόνο από τα ράφια των καταστημάτων με είδη δώρων. Αφήστε που τα περισσότερα σοκολατάκια-καρδούλες έχουν μέσα γέμιση από λικέρ που καθόλου δεν μου αρέσει. Απλά κάτι μοιάζει να λείπει αυτές τις μέρες από την ατμόσφαιρα, και κάτι μου λέει πως αυτό είναι η διάθεση. 

Όχι η διάθεση για έρωτα, αυτή δεν εμποδίστηκε ούτε υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες, ούτε στα πέτρινα χρόνια, ούτε καν στα χρόνια της χολέρας. Αυτό, μάλλον, που λείπει είναι η διάθεση για άσκοπες καταχρήσεις και υπερβολές. Για πλαστικοποιημένες εκφάνσεις έρωτα και θαυμασμού. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει διάθεση για χαμένο χρόνο και χρήμα. Και αυτό -όσο υπάρχει αγάπη- δεν είναι απαραίτητα κακό.

Κακό είναι, όμως, με την πρόφαση και την δικαιολογία ότι οι «ερωτευμένοι γιορτάζουν όλον τον χρόνο» να χάνεται μία ακόμα ευκαιρία πραγματικά να το γιορτάσουν. Γιατί όσο γελοίο κι αν φαίνεται ότι ξαφνικά, μία συγκεκριμένη μέρα του χρόνου, όλοι θυμούνται (ακόμα χειρότερα: αναγκάζονται) να βγάλουν για φαγητό το αγαπημένο τους πρόσωπο και να του προσφέρουν κάποιο τρυφερό δώρο, άλλο τόσο υποκριτικό είναι να υποστηρίζουμε ότι η συγκεκριμένη «γιορτή» μας αφήνει τελείως μα τελείως ασυγκίνητους και ότι ένα γεύμα ή ένα δώρο μπορούμε να το προσφέρουμε οποιαδήποτε άλλη μέρα. Πολύ απλά γιατί -μεταξύ μας τώρα- δεν το προσφέρουμε, καμία άλλη μέρα. 

 

Σκοπός, λοιπόν, της 14ης Φεβρουαρίου, κατά την γνώμη μας τουλάχιστον, είναι να αποτελέσει μία κλισέ -το δεχόμαστε- αφορμή να κάνουμε με (ή για) το αγαπημένο μας πρόσωπο κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Να του πάρουμε ένα δώρο –αλλά αυτή τη φορά να είναι… κόκκινο. Να του κάνουμε το τραπέζι –αλλά αυτή τη φορά να περιλαμβάνει κεριά. Να πάμε μια εκδρομή –αλλά αυτή τα φορά να είμαστε μόνο οι δυο μας. Και πάνω απ’όλα να του υπενθυμίσουμε πόσο ευτυχισμένη γίνεται η ζωή μας μαζί του –και αυτή τη φορά να το εννοούμε περισσότερο από κάθε άλλη.